Verdiepen

Hier vind je achtergrondinformatie bij het thema, voedsel voor je spiritualiteit
en tips voor de geloofsopvoeding.

Een plaats waar recht wordt gedaan

Je hoort het steeds meer, dat kloosters die leeg zijn komen te staan een nieuwe bestemming krijgen. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik las dat een oud Clarissenklooster in Eindhoven zodanig verbouwd gaat worden, dat daklozen er een nieuw bestaan kunnen opbouwen. Er komen appartementjes in waar daklozen en ex-gedetineerden tijdelijk kunnen wonen om vanuit daaruit door te stromen naar een echt eigen huis én meerdere huisjes waar mensen -ook met een psychiatrische achtergrond- zich voor altijd thuis kunnen voelen.

Een plek waar kloosterzusters baden en werkten wordt tot een nieuwe plek waar God woont in en tussen de mensen.  Want zegt Jezus niet zelf dat je hem kan ontmoeten in elke arme? En tot de armen van onze tijd behoren zeker de dak-en thuislozen! Ik weet zeker dat God een bijzondere rustplek vindt in dit gebouw met zijn nieuwe bestemming. Maar omwonenden protesteren helaas tegen deze plannen die door de eigenaar van het kloostergebouw, het bisdom Den Bosch, wordt ondersteund. Echt zo zonde.

Ik weet niet of de dichter van deze tekst hieraan dacht toen hij de tekst maakte. Maar het zou zomaar kunnen:

Ik zal in mijn  huis niet wonen
ik zal op mijn bed niet rusten
ik zal zal mijn ogen niet dichtdoen
ik zal niet rusten geen ogenblik,
voordat ik heb gevonden:
een plek waar hij Hij wonen kan,
een plaats om te rusten voor Hem, die God is,
de enige ware

Toen ik de tekst van het lied 'Ik zal niet rusten' van Oosterhuis helemaal zong en de tekst van het tweede couplet zong, kwamen de stranden grenzend aan de middellandse zee in mijn gedachten. Die stranden die de toeristen mijden, omdat er lekke bootjes aanspoelen, vluchtelingen bivakkeren, lijken aanspoelen. De stranden en tentenkampen waar mensen verdoofd en met een lege blik de moed dreigen te verliezen, omdat de grenzen en de harten van veel Europeanen gesloten blijven. 

Ik zal in mijn huis niet wonen
ik zal mijn ogen niet dichtdoen
Ik zal niet rusten geen ogenblik
ik mag versmachten van dorst
tot ik gevonden heb:
een plek waar de doden leven
een plaats waar recht wordt gedaan
aan de verworpenen der aarde.

Wat zou het toch mooi zijn als we ons allemaal -in deze zomer- op de een of andere manier iets meer zouden inzetten om de aarde tot een thuis te maken voor iedereen.

Ellie Keller