Verdiepen

Hier vind je achtergrondinformatie bij het thema, voedsel voor je spiritualiteit
en tips voor de geloofsopvoeding.

De wolf temmen

Toen mijn dochter heel klein was, een jaar of twee, drie, was ze vaak bang voor de wolf. Ze kon nog niet goed praten en noemde hem: de Wulf. Ik weet niet hoe het kwam, door het liedje van Roodkapje? Als ze ergens van schrok, riep ze: 'De wulf!'.

We liepen een keer langs de kerk in onze wijk, toen de klokken oorverdovend begonnen te luiden. Ze schrok ontzettend en barstte in tranen uit: “De Wulf is in de klokken!”

Ook ’s avonds bleek deze schurk zich vaak te verstoppen in haar kamertje, onder haar bed. Wij hebben heel wat keren de wolf weggejaagd, uit het raam gegooid, meegenomen de trap af en naar buiten. Maar hij wist telkens weer binnen te dringen en onze dochter bang te maken.
Toen kregen we een idee: als we nu eens vriendschap sloten met de wolf? Dat veranderde de zaak. Aanvankelijk aarzelend, maar gaandeweg met meer vertrouwen, zag onze dochter toe hoe we de wolf onder haar bed aaiden, met hem praatten, niet bang voor hem waren; hoe we de wolf tam maakten, kietelden, hoe hij een vriend was, die ons bewaakte, die ons wilde beschermen. We moesten dit nog een aantal avonden herhalen, maar toen was ze gerustgesteld en durfde ze weer te gaan slapen.

Later las ik dit gedicht:

Kleine litanie van Franciscus

Jij wonderlijke man,
Bid voor ons, als dat kan:

dat wij de armen mogen eren
en met geen machten samenzweren,

dat wij de wolf in ons herkennen,
en hem met mededogen temmen,

dat wij in vrede zullen groeten,
al wie wij onderweg ontmoeten,

dat wij het vuur niet laten doven
en in de nacht de zon nog loven,

dat wij zelfs stervend zullen zingen
van alle goeds dat wij ontvingen.

Jij wonderlijke man,
Bid voor ons, als dat kan.

Hein Stufkens

Nelleke Spiljard